Ochtendsessie. Ach, wat kan ik ervan zeggen. Het begrip ochtend heeft bij mij een andere betekenis dan bij menig visser. De verhalen van in het donker in de auto, traileren en dan bij zonsopkomst op het water, dat zullen voor mij grotendeels verhalen blijven. Mijn wekker ging om 10:00. Een ideale tijd als je het mij vraagt. Even snel een boterhammetje erin, koppie thee, visspullen pakken en gaan. De voorntjes van gister mochten ook weer mee, eveneens als de sardines. Al moet ik op de laatste straks nog even terugkomen.
Aangekomen bij het water stond er nu, zoals het eigenlijk altijd is in Friesland, een lekkere stevige wind over het water. Dat is mooi, want dan kan ik eindelijk mijn zeildobber écht testen. Ik verspil dan ook geen minuut en doe een voorn aan de haak en gooi de zeildobber met de wind mee de vaart in. Heerlijk!
Zoals je kan zien op bovenstaande foto, een heerlijke rietkraag waar mijn dobbertje lekker langs mocht zeilen. Verder kon ik ook nog heerlijk genieten van een mooie omgeving. Rust. Lekker.
Dat genieten werd wel snel verstoord door mijn eigen onhandigheid. Ik wilde mijn andere dobber redelijk statisch gaan vissen tussen de boten, beaasd met sardine. Dus ik open mijn tas, pak de sardines, althans, dat wilde ik... vergeten! argh! Mijn zeildobbertje lag net heerlijk te zeilen, krijgen we dit. Ik had echt geen zin om in te pakken en weer terug te lopen. Gelukkig had ik wel mijn vaste stokkie bij me. Dan maar voorntjes peuteren.
Het vissen met de zeildobber was leuk, lekker grote afstanden afleggen. Maar daar bleef het ook een beetje bij. Na ruim een uur de rietkragen te hebben bestookt had ik ook nog steeds geen extra voorn gevangen. Ik besloot om de voorn aan een normale dobber in de haven te presenteren. Toen ik de switch gemaakt had besloot ik me even goed te focussen op het vangen van een voorn. Wat normaliter geen probleem moet zijn, was het natuurlijk vandaag wel. Geen beet. Gewoon, helemaal niets. Dan maar diep liggen, erg diep. De dobber ging op meer dan een meter. Terwijl ik hiermee bezig was wierp ik een blik op mijn snoekdobber. Hmm, die ligt toch wel best op een heel andere plek, tegen de stroom in. $^!@ Daan, goed opgelet weer. Ik besluit binnen te draaien en waar ik al bang voor was, was natuurlijk ook gebeurd. Aasvis eraf.
Het was inmiddels 12 uur geweest, dan maar een uurtje eerder stoppen. Het beoogde plan was om tot 13:00 door te vissen om vervolgens wat aan de studie te doen en daarna nog een middagsessie te pakken. De snoekhengel had ik ingeklapt toen ik mijn vaste hengel pakte. Trilt daar nou iets? Nee toch niet. O toch wel! Een mini voorn zat aan mijn haak. Kriebels. Toch maar even snel op die ene plek?
De snoekhengel werd snel visklaar gemaakt en de voorn mocht, na een niet zo harde klap met mijn tang, aangezien ik anders de hele voorn had platgeslagen, aan de haak. Ik denk dat als ik de tang gewoon had laten vallen, dattie ook al dood was geweest. De dobber wierp ik weer op dezelfde plek waar ik eerder dus mijn vermeende aanbeet had gehad. Het gaat met natuurlijk niet een 2e keer gebeuren dat ik deze mis, dus met opperste concentratie werd de dobber gevolgd. Na ongeveer 3 minuten was het al raak. Dobber weg! Ik draai mijn lijn strak tot ik gewicht voel en geef een ferme zwiep.
In eerste instantie deed de vis mij denken aan een snoekbaars, redelijk veel, kort, bonken. Ik werd weer lekker gefopt want het was meneer Esox Lucius. Een welkome gast. Na een paar mooi taildances moest de snoek zijn meerdere erkennen en werd hij of zij, dat is altijd lastig, onthaakt. Snel een foto'tje en weer lekker zwemmen! De hengels werden ingeklapt, op naar vanmiddag!
Groet,
Daan.