Nu de herfst lekker in gang is maak ik veel uren aan de waterkant, zo ook dit weekend. Mijn plan was om zaterdag de polder in te trekken met de BBZ 6 inch en zondag Rosenburgh te belagen met doodaas op grote snoek.
De polder
Het is zaterdag middag, Ik trek de polder in bewapend met groot kunstaas. Het beloofd windkracht 3 a 4 te worden en lekker droog, kortom: ik had er zin in! De snoeken bewezen echter het tegendeel en lieten mij een tweetal uren werpen en struinen en niet te vergeten uitgelachen te worden door een stel schapen. Los van het feit dat ik geen vis wist te vangen was het puur genieten van de mooie natuur die onze polderlandschappen hebben.
Rosenburgh
Dag twee; rond een uur of 2 besloot ik richting het park te rijden, mijn idee was om van half 3 tot donker (half 6) te doodazen en daarbij 1 baarshengel om mee te werpen zodat ik mij niet verveel.
Hierboven zie je een links- en rechtsaanzicht van de eerste stek waar ik begon. Het leek mij een interessante plek omdat een brede "kom" uitkomt op een smallere sloot. Alle witvis die van A naar B willen moeten en zullen dus langs mijn stek gaan. Ik knoopte een flinke sardiene aan de takel en plaatste hem precies midden in het water. Aan de baarshengel knoopte ik een witte shad die eerder in Utrecht een klein succesje had. Na een tiental worpen gooide ik de shad enkele centimeters voor een rietkraag en binnen een seconde dook er een klein snoekje op. Dikke pret op een Ultra Light hengeltje! En notabene geen blank.
Na een uur geen actie van wit op zoveel de sardine als het werpende kunstaas ben ik een paar meter verderop gaan zitten, maar ook hier heb ik een uur kunnen genieten van een visloos uitzicht.
Het was inmiddels half vijf, met nog één uur te gaan koos ik er voor om te verkassen naar een stek waar ik wél met kunstaas heb gevist maar nog nooit met doodaas. Meteen toen ik aankwam kreeg ik een goed gevoel; het plaatje klopte helemaal: veel teken van witvis, overblijfselen van rietkragen en andere waterplanten, een duiker, overhangende bomen. Het enige wat miste is een snoek in mijn handen.
Ik plaatste de sardine taktisch tussen een rietkraag en een overhangende boom in en wierp zelf met een jerkbait de duiker af. Vol spanning volgde ik de jerkbait met het gevoel dat elk moment er een snoek op kon duiken! Na een klein half uur werpen zag ik de dobber langzaam het diepe in zakken. Ik liet mijn hengel in het gras vallen en rende naar de doodaas hengel, ik sloeg aan en hangen! Helaas wist de snoek zichzelf los te maken van de haken en kon ik met een sip gezicht mijn laatste sardiene aan de haak rijgen. Vrolijk ging ik verder met werpend vissen en wisselde ik af en toe van kunstaas. Op een gegeven moment zag ik de dobber weer ondergaan toen mijn jerkbait net het water raakte. Ik heb nog nooit zo snel mijn lijn opgehaald als toen! Opnieuw rende ik naar de doodaas hengel en wachtte ik een paar tellen met aanslaan. Ook deze keer bleef de vis hangen en bleef zij een tijdje diep.
Op een gegeven moment kwam ze aan het wateroppervlak en bleek ze nog maar aan een velletje gehaakt te zijn aan de buitenkant van de bek. Ik twijfelde geen moment en pakte meteen het rubberen schepnet en landde de vis.
Yes! die is binnen. Nadat een voorbijganger een paar foto's heeft geschoten en ik de vis heb gemeten (0,87 meter) kon ze weer terug het diepe in. Inmiddels werdt het donker en kon ik met een een adrenaline stoot weer terug naar de auto lopen.